Eerste dag reizen

Na jaren van bedenken en sparen is het er dan eindelijk van gekomen: op donderdag 10 maart zijn we onderweg naar Suriname!
Vantevoren ongeveer bedacht wat we willen zien en doen, inentingen gehaald, toeristenvisum gekocht (incl de eerste 'sponsoring' van de Surinaamse begroting), Guesthouse Amice besproken, Kabalebo besproken, en wat spullen gekocht die we nodig denken te hebben; dan nu eindelijk in die grote Boeing van de KLM.
Betty heeft nog hard gewerkt en de laatste dingen moeten regelen, want Ruud lag met de griep thuis.... Kortom: de voorbereiding was weer ideaal...... En dan 9 uur vliegen in een overvol en groot vliegtuig! Voor mij een eerste unieke ervaring want ik ben nog nooit Europa uit geweest, voor Betty een hernieuwde kennismaking en kijk op wat ze 5 jaar geleden heeft gedaan en meegemaakt.
Dat valt niet tegen: de verzorging onderweg is perfect, de films laten de uren verstrijken, en af en toe doen we een soort hazenslaapje. Bovendien moeten er douane formulieren worden ingevuld, wat niet moeilijk is maar wel lastig wordt als je iemand probeert te helpen die naast je zit, uit Hongkong komt, en 2 woorden Engels en 3 woorden Frans spreekt.
Na een prima landing staan we dan op J.A. Pengel AirPort bij Paramaribo en krijg ik mijn eerste kenismaking met de hitte en de bureaucratie: het duurt bijna 2 uur voordat we (ongeveer als laatste in de rij) met 400 personen door de simpele douane formaliteit heen zijn. Ze controleren het paspoort en je visum, kijken naar het ingevulde formulier..... en dat is het eigenlijk.... waarom dat zo lang moet duren snapt niemand, maar met 4 bezette loketjes kan dat kennelijk. Mensen om mij heen zeggen: hè, dit is Suriname, verbaas je niet.
Dan zoeken we Garage Ashruf, wat een bekende is van Amice, en die brengt ons voor 40 euro naar het Guesthouse, wat bijna 50 km rijden is over een verbazingwekkende route: ik zie krotten, en prachtige huizen; ik zie armoede en dure auto's; ik zie palmbomen en vuilnis langs de kant; plus gaten in de weg gecombineerd met verkeersdrempels. Oh ja: we rijden links van de weg, er is geen voet- of fietspad en toch zijn er veel wandelaars, fietsers en bromfietsers, bijna allemaal zonder licht.
We kunnen geen werkende pin automaat vinden, en dus accepteert de chauffeur euro's in plaats van US dollars of Surinaamse dollars.
In Guesthouse Amice worden we hartelijk ontvangen, hebben we een keurige kamer, en doet de airco zijn werk...... In een paar uur op Surinaamse bodem heb ik al zoveel gezien en gehoord dat ik dat maar even slapend moet gaan verwerken.